Zoeken naar vrijheid
Niets helpt. Willen ontsnappen is koppigheid. Ik wil eigenlijk altijd ontsnappen. Ik wil iets uitgaander, actiever en daadkrachtiger zijn. Zomaar contact leggen. Ik wil minder angst, minder verstijven. Minder ’s ochtends wakker worden met kramp in mijn lijf en het gevoel van de wereld af te vallen. Frisser, fruitiger, wereldser, wereldverbeterender. Iemand zijn die weet wat ze wil en dat realiseert.
Niets helpt. Willen ontsnappen is koppigheid. Er is niemand die me helpt, die me de wegwijst. Er komt geen uitgestoken hand van buiten door mijn muur die zegt: ‘Kom, hier is het perfect voor jou. Ik ga je voor en blijf bij jou.’ Er is niemand die me die ene gouden tip geeft, de connecties voor me legt, het voor me regelt. Precies zoals ik het wil.
Willen ontsnappen is koppigheid. Ik wil ontsnappen aan de onrust om iets te moeten in de wereld. Ontspannen in mijn hoofd. In een verhaal. Me terugtrekken met opgetrokken benen en een boek (of Netflix) op de bank. Een boek dat altijd doorgaat. Levensverhalen van anderen die eindeloos doorgaan. Die me vullen met hun diepte, liefde en tragiek. Ze nemen me mee en verslinden me. Geven me een spiegel van wie ik denk te zijn.
Blijf waar je bent
Ik wil openbreken naar de wereld, de wereld in, vrij van wat me altijd terughoudt, van altijd met een boek op de bank. Maar willen ontsnappen is koppigheid, zo zegt het handboek. Niets helpt. Dus blijf. Blijf in jouw gevangenis. Tussen de hoge muren. Bij jouw spanning of angst, je terughoudendheid. Zoek niet stiekem naar de uitgang. Naar die truc om ervan af te komen, die eerder wel werkte. Maar blijf. Blijf.
Blijf, dat is de sleutel en die keer ik om, stevig in het slot. Ik keer me om. Naar mijn tralies, naar mijn spanning, mijn angst. Ik keer me om naar waar ik ook maar van weg wil en ik heb mijn muren lief. Ik ben daar, bij mezelf. Ik kijk naar mezelf, voel mezelf, dans met mezelf. Heb mezelf lief. Bemin mezelf. In een langzame wals. Dan ontdooi ik en kom ik tot leven. Dan doet alles van mij mee. Mijn liefde en mijn gebroken hart. Mijn vrijheid en beknelling.
Vrij, precies waar ik ben
‘Waar we hopeloos zijn over onszelf, daar bloeit wijsheid.’ Zo zegt het handboek even verderop. Daar waar je er niet uitkomt, je je in een impasse bevindt, daar kom je tot bloei. Als je daar blijft. Dan zie je wie je echt ben. Dat je vrij bent en dat je kiezen kunt. En dat je de meest wezenlijke stap net hebt gezet.
De volgende stap zet ik heel dicht bij mij, op grond die niet lijkt te bestaan. Ik zet een stap op een pad dat nergens heen lijkt te gaan. Een pad dat niets oplost maar dat zelf oplost in de ruimte. Er is geen horizon te zien en geen vervolg. Ik voel de stevigheid van de stap die ik zet. De inherente goedheid ervan. De schoonheid ervan. Het avontuur dat trekt.
En daar ga ik, haren in de wind, in de wereld of als ik zin heb met een boek op de bank. Daar waar ik dans met mijzelf, een wals die altijd doorgaat, daar opent de wereld zich. Daar ontvouwt zich mijn pad. Of ik het nu zie of niet. Daar ben ik in beweging, in de wereld. Waar ik altijd al was. Daar maak ik keuzes dicht bij mij. Bij wat past in mijn dans. Vrij, precies waar ik ben.
Wil je het Handboek Zijnsoriëntatie bestellen? Dat kan via deze link.
