Geluk

Ik zou het ook aan ChatGPT kunnen vragen. Hij zou de spijker op z’n kop slaan: De meest voor de hand liggende betekenis van geluk is een positieve gemoedstoestand, we ervaren vreugde, tevredenheid, of opwinding. Dit soort geluk is tijdelijk. Een andere manier om geluk te zien, is niet als een op zichzelf staande emotie, maar als levenshouding, een perspectief. Zo zou ChatGPT zeggen.

Ik zou ook over Aristoteles kunnen lezen, die dacht ook al na over geluk. Elk wezen heeft een doel in zichzelf. Bij de goede randvoorwaarden bereikt hij dat doel. Dan groeit een kastanje uit tot een kastanjeboom. Het doel van de mens is om gelukkig te zijn, het goede leven te leven, van het goede bezield te zijn. Aristoteles beschouwt geluk als een praxis, als iets wat je doet.

Verlangen naar geluk
Als google, ChatGPT en Aristoteles het weten, waarom lijkt ongeluk dan toch vaak dichterbij dan geluk? Als ik ’s ochtends wakker word, start direct de mallemolen. De ene wolk rijgt zich aan de andere, vanaf het moment dat ik mijn ogen open doe. Waarom leef ik in die benauwde wereld die altijd ongeveer hetzelfde lijkt? Waarin elke dag op de andere lijkt. Er diezelfde grondtoon is.

Ik verlang naar geluk om me heen. Naar mensen die naar me uitreiken, die me richting geven. Niet altijd op mezelf aangewezen te zijn. Ik verlang naar mensen die me waarderen. Die applaudisseren bij elke stap die ik zet. Ik verlang naar iemand die alles van me weten wil, naar ononderbroken contact. Ik verlang naar mensen die het met me eens zijn. Die er precies zo over denken als ik. Dat de wereld zo ingericht zou zijn. Vanuit het goede, vanuit het juiste, vanuit geluk voor alle mensen. Ik verlang…

De moed om gelukkig te zijn
Hans Knibbe heeft het vaak over de moed om gelukkig te zijn. Voor mij gaat dat vandaag over de moed om de eis tot bevrediging los te laten. Om onbevredigd te zijn. De eis los te laten dat het leven de onbetaalde rekening alsnog uitbetaalt. Dat ik alsnog krijg wat ik altijd verlangde. Wat mijn leven definieert.

De moed om gelukkig te zijn gaat over mijn levensprojecten offeren. Te offeren wat ik opbouwde. Wat ik verwierf. Wie ik denk te zijn. Wie ik zou willen zijn. Om zo te zien dat het verwarring is. Dat het mogelijk zou zijn om iets te bezitten. Om iets te verwerven. Om gelukkig te worden. Om alsnog iemand te worden voordat ik sterf.

De moed om gelukkig te zijn gaat er over om in de diepte te zien wat er speelt in mij. Om waar te laten zijn hoe verlangend ik ben. Hoe graag ik het wil. Mijn hart te voelen, het gemis, en los te laten dat ik dat krijgen ga. Ontspanning treedt vanzelf op. Mijn claim op de wereld, mijn ongeluk, laat los. De deuren en ramen vliegen open. Dansende, lichtende energie stroomt binnen. Zin om te dansen, te sjansen. Is er een volwassen presentie voelbaar. Sexy en stralend.

De moed om gelukkig te zijn is mijn verhaal onaf te laten. Geschiedenisloos te zijn. Zonder toekomst, zonder verleden. In de onbegrensde ruimte van Nu. Om daar te zijn zonder enig houvast. Te zien dat er geen houvast is. Dat wat ik altijd zoek illusies zijn. Dat de rijkdom in het gemis zelf is. In het verlangende hart. Daar is roerloze stilte, warm licht en een zachte bries. Daar is genieten, plezier. Daar is doen wat ik wil. Daar is relatie. Daar is vanzelfsprekende liefde. En zo was het altijd al. Maar ik zag het niet want ik zocht naar geluk.