In mijn zoektocht om te doen wat ik wil, liet ik mij leiden door wat er op mijn pad kwam. Ik borduurde voort op wat creatief aansloot bij mijn cv zodat ik het goed zou kunnen uitleggen. Ik solliciteerde op banen waarvan ik dacht dat ze me zouden aannemen. Ik koos wat paste bij hoe ik dacht dat mijn leven hoorde te zijn en welke uitdagingen ik dacht aan te moeten gaan. Deze strategie bracht me op interessante plekken in de maatschappij waar ik veel leerde. Maar er was ook altijd onrust om bezig te kunnen zijn met ‘waar het me echt om ging’. Maar waar het me echt om ging, dat ontging me.
Ik dacht dat wat ik wilde, ergens te vinden was in mijn geest. Of in hoe ik het anderen zag doen. Waar zou je het anders moeten kunnen vinden? Ik tolde rond in mijn nadenken hierover. Ik legde het probleem neer bij mijn leraar Zijnsoriëntatie: Help me alsjeblieft met het vinden wat ik wil! En dat deed ze niet.
Zorgeloos Zijn
Mijn leraar Zijnsoriëntatie stak een stok in de rivier. Ze wees me precies naar waar ik was. Om te blijven waar ik het gevoel had geen steek verder te komen. Precies daar te blijven waar ik dacht niet te kunnen zijn. Daar wees ze naar. Daar te ontspannen. Daar te Zijn. En zo zette ik de eerste stappen op het pad van verlichte levenskunst. Een pad waarvan ik niet wist waar het me zou brengen. Maar waarvan ik wist dat ik hier moest zijn.
‘Laat los, vertrouw, ontspan’, dat communiceerden de leraren aan de school. ‘Laat ieder houvast los.’ Als ik dat ter harte nam en losliet waar mijn leven tot dan toe over ging, dan kookte ik meestal soep. Dan ontspande ik, ruimde ik een beetje op, luisterde ik naar opnames van een retraite. Dan genoot ik heel dicht bij mij. Dan voelde ik een niet zo bekend maar vanzelfsprekend vertrouwen en deed ik wat ik wilde.
Genieten heel dicht bij mij, daar bleek het over te gaan. En daar blijkt het nog steeds over te gaan. Ik laat de voorwaartse drive los waarmee ik mijn leven op orde wil krijgen, waarmee ik alsnog iets wil bereiken. Die drive kan ik doorbreken, als ik hem opmerk. Dan ben ik heel dicht bij mij. Dan adem ik vanzelf dieper in en uit en ontspan ik als vanzelf. Dan volg ik waar ik eigenlijk behoefte aan heb of wat ik eigenlijk wil. Dat is doen wat je wilt. Door te oefenen, leerde ik de volgorde om te draaien. Ik leerde om het liefje boven het werk te stellen. Om zorgeloos te Zijn en te genieten van wat je doet.
Doen wat je wilt
Nu lijkt doen wat je wilt misschien wel erg gemakkelijk: alles loslaten en soep gaan koken. Maar ik wil niet mijn hele leven alleen maar soep koken. Ik wil ook mijn andere talenten inzetten in de wereld. Doen wat je wilt is misschien wel het moeilijkste levensthema wat er is. Het gaat namelijk niet om ‘lekker doen wat jij wilt’ en de boel de boel laten.
Doen wat je wilt gaat gek genoeg ook niet over voelen. Voelen heeft er zeker mee te maken maar waar het spannend wordt, is mijn gevoel geen goede raadgever. Wanneer ik mijn comfortzone verlaat en een stap in het onbekende zet om te gaan doen wat ik wil, dan is mijn gevoel heel duidelijk: Nee. Dan gaan alle waarschuwingen in mij aan. Het harde werken is terug, de drive is terug en laat zich niet zomaar stoppen. Doen wat je wilt gaat ook niet over jezelf uit je comfortzone duwen. Over doorzetten ook als je krom ligt van de stress.
Ja – adem uit – dit is wat ik wil
Rusten in Zijn en doen wat je wilt is een voortdurende oefening in evenwichtskunst. Het is elke keer een volkomen ander perspectief innemen. Het perspectief van: ‘Ja, – adem uit – dit is wat ik wil’. Dan ben ik zorgeloos want er is geen speld tussen te krijgen. Dan rust ik in hoe het is. Wat ik wil is helder als glas. Als ik me daarachter zet dat ik dat wil, dan is direct ontspanning voelbaar. Er is geen gepuzzel maar stilte. Vreugde en genieten zijn zomaar nabij.
Als ik rust in Zijn en doe wat ik wil, dan blijk ik mijn leven heel anders vorm te geven dan ik voor ogen had kunnen houden. En ik voel dat dit precies is hoe het bij mij past, hoe ik altijd ben geweest. Het is alsof ik een draadje van een bol wol pakte. Ik had geen idee, maar ik voelde geen andere optie. Ik pakte gewoon het draadje en dat volgde ik. Af en toe kom ik een knoopje tegen in de draad. Of een grote kluwen. Het lijkt één grote kluwen te zijn. Daar wacht ik. Daar blijf ik. Niks aan de hand. Het blijkt gewoon het draadje te zijn. Ik voel het draadje, het ligt losjes in de hand. En daar ben ik, dat volg ik. En tussendoor kook ik soep en ruim ik een beetje op.
